El Niño con el pijama de rayas

La más abominable realidad desde la inocente visión de un niño de tan solo nueve años es lo que nos muestra esta obra.

Sencilla, conmovedora y con un final sorprendente son los rasgos que hacen de esta novela algo simplemente EXTRAORDINARIO.

Sesión do Club de Lectura

O xoves 13 reunímonos para falar do "Nome da Rosa" de Umberto Eco. Foi o noso primeiro coloquio longo.
Estabamos case todos: Benigno, Iris, Helena, Jorge, Juanma, Laura, Juan e Teresa. Faltaban algúns por compromisos ineludibles.
E foi un gustazo.

Falamos do divino e do humano:
- Das referencias na novela a Aristóteles e a Santo Tomás, que nos levaron incluso a falar de Platón e doutros filósofos. A Poética de Aristóteles, levounos ata Horacio e dende aquí, cunha filigrana saltamos ata a Eneida de Virxilio.
- Das diferenzas habidas entre franciscanos, espiritualistas e benedictinos.
- Da presencia (oculta) de Sherlock Holmes e James Bond en toda a novela.
- Das descripcións dos rasgos dos personaxes, das paisaxes e do mosteiro (alguén chegou a comentar que incluso parecía cheirar a humidade).
- Das posibles lecturas para estes Nadais: neno do pixama a raias, cartas de amor de Fran Alonso, Tolkien, Auster, Delibes, Saramago, ...
E sobre todo quedamos en reunirnos un xoves ao mes, polo menos, para seguir falando do divino e do humano.

Mosteiro de Melk

Melk foi residencia dos Babenberg. Alí construíron estes un castelo no século IX, para defender a fronteira da rexión con Hungría. Ao trasladar os Babenberg a súa residencia, Melk perdeu a súa importancia estratéxica, e así en 1089, o margrave Leopoldo II cedeu o edificio aos monxes benedictinos para fundar alí un mosteiro.

Primeiro día. TERCIA

De modo que as ideas, que antes utilizara para imaxinar un cabalo que aínda non vira, eran puros signos, como eran signos da idea de cabalo as pegadas sobre a neve: cando non posuímos as cousas, usamos signos e signos de signos.

Primeiro día. PRIMA

Porque a arquitectura é a arte que máis se esforza por reproducir no seu ritmo a orde do universo, que os antigos chamaban "Kosmos", é dicir, adorno, pois é como un gran animal no que resplandece a perfección e proporción de todos os seus membros.

Primeiro día. PRIMA

... en cada ángulo, a forma cuadrangular procreaba un torreón heptagonal, cinco de cuxos lados asomaban cara a fóra; ou sexa que catro dos oito lados do octágono maior procreaban catro heptágonos menores, que cara a fóra se manifestaban como pentágonos. Evidente, e admirable, harmonía de tantos números sacros, cada un revestido dun sutilísimo sentido espiritual. Oito é o número da perfección de todo tetrágono; catro, o número dos evanxeos; cinco, o número das partes do mundo; sete, o número dos dons do Espírito Santo.

Guillermo de Baskerville

Guillermo de Baskerville é un monxe franciscano que viviu no século XIV. Cun pasado como inquisidor, encárgaselle a misión de viaxar a unha afastada abadía benedictina, para organizar unha reunión entre os delegados do Papa e o emperador, na que se discutiría sobre a suposta herexía dunha rama dos franciscanos: os espirituais.

O abade encárgalle investigar a estraña morte dun monxe ocorrida no interior do recinto para así evitar o fracaso da reunión.

Guillermo de Baskerville chega á abadía en compañía dun novicio, Adso de Melk, quen é o narrador do libro e conta desde a súa perspectiva as vivencias ocorridas na abadía.

Frases entresacadas

- "Foxe, Adso, dos profetas e dos que están dispostos a morrer pola verdade, porque adoitan provocar tamén a morte de moitos outros, a miúdo antes que a propia, e ás veces en lugar da propia."

- "A risa é a debilidade, a corrupción, a insipidez da nosa carne."

- "...a beleza do cosmos non procede só da unidade da variedade, senón tamén da variedade na unidade."

- "...a ciencia non consiste só en saber o que debe ou pode facerse, senón tamén en saber o que podería facerse aínda que quizá non debese facerse."

- "... facedes, e sabedes por que facedes; pero non sabedes por que sabedes que sabedes o que facedes"

- "Que pacifica sería a vida sen amor. Adso. Que segura. Que tranquila. E que insulsa".

A canción de Salvatore

Salvatore, o jorobado, no momento de ser queimado, interpreta unha nana. En italiano o seu nome é “Ninna nanna a sette e venti”. O fragmento cantado na película é:

Nana das sete e vinte,
o neno dórmese.
Nana das sete e vinte,
ao neno sáenlle os dentes,
e faise un intervalo
entre a tarde e a mañá.
Nana das oito e dúas,
o neno chora.
Nana de onte,
o neno non soporta o berce
e o berce non soporta ao neno,
e a vida non é a morte