Entrevista con Umberto Ecco, extraida de "LA REPUBBLICA"

- Que é o que non sabemos todavia do "Nome da rosa"?

- ... recordo que pasei un ano enteiro sen escribir unha soa liña. Lía, facía debuxos, diagramas, en suma, inventaba un mundo. Debuxei centos de labirintos e plantas de abadías, baseándome noutros debuxos, e en lugares que visitaba.

- ¿Por que esa esixencia visual?

- Era un xeito de tomarlle confianza ao ambiente que estaba imaxinando. Por exemplo, necesitaba saber canto tardaban dous personaxes en ir dun lugar a outro. E iso definía tamén a duración dos diálogos que, por outra banda, non estaba tan seguro de poder lograr.

- Entendo os lugares, pero por que debuxar tamén aos monxes da abadía?

- Necesitaba recoñecer aos meus personaxes, mentres os facía falar ou actuar, pola contra non sabería que facerlles dicir.

- No fondo, fixo unha operación análoga algúns anos despois co "O nome da rosa". Por que elixiu ese título?

- Era o último dunha lista que incluía entre outros "A abadía do delito", "Adso de Melk", etcétera. Todos os que lían a lista dicían que "O nome da rosa" era o mellor.

- É tamén o peche da novela, a cita latina.

- Que eu inserín para despistar ao lector. Pero o lector o que fixo foi seguir todos os valores simbólicos da rosa, que son moitísimos.

- A imaxe da rosa termina a novela. Pero o verdadeiro problema para un escritor, sobre todo se é debutante, é como iniciala. Con que disposición mental, con que dúbidas púxose fronte á primeira páxina.

- Nun primeiro momento a idea era escribir unha especie de novela policiaca. Despois, deime conta de que as miñas novelas nunca empezaron a partir dun proxecto, senón dunha imaxe. E na imaxe que se me aparecía recordábame a min mesmo na "Abadía de Santa Escolástica", fronte a un atril enorme onde lía as "Acta Sanctorum" e divertíame como tolo. De aí a idea de imaxinar a un benedictino nun mosteiro que mentres le a colección encadernada do manifesto morre fulminado.