28/02/08
Firmin de Sam Savage
Nacido no soto dunha librería no Boston dos anos 60, Firmin aprende a ler devorando as páxinas dun libro. Pero unha rata culta é unha rata solitaria. Marxinada pola súa familia, busca a amizade do seu heroe, o libreiro, e dun escritor fracasado. A medida que Firmin perfecciona unha fame insaciable polos libros, a súa emoción e os seus medos vólvense humanos.
"Mi devoción, al principio, era tosca, orgiástica, descentrada, cochina -me daba igual emprenderla a mordiscos con Faulkner que con Flaubert-, pero pronto empecé a percibir sutiles diferencias. Me di cuenta, al principio, de que cada libro poseía un sabor distinto -dulce, amargo, agrio, agridulce, rancio, salado, ácido-, y según fue pasando el tiempo y mis sentidos ganaban en agudeza, llegué a captar el sabor de cada página, de cada frase y, finalmente, de cada palabra: todas traían consigo una ordenación de imágenes, represntaciones mentales de cosas que yo desconocia por completo, dad mi limitada experiencia del llamado mundo real: rascacielos, puertos, caballos, caníbales, un árbol florecido, una cama sin hacer, una mujer ahogada, un muchacho volador, una cabeza cortada, siervos de la gleba que levantan la cabeza al oir el aullido de un idiota, el silbido de un tren, un río, una balsa, el sol entrando al sesgo en un bosque de abedules, la mano que acaricia un muslo desnudo, una choza en la jungla, un monje que se muere."
"Mi devoción, al principio, era tosca, orgiástica, descentrada, cochina -me daba igual emprenderla a mordiscos con Faulkner que con Flaubert-, pero pronto empecé a percibir sutiles diferencias. Me di cuenta, al principio, de que cada libro poseía un sabor distinto -dulce, amargo, agrio, agridulce, rancio, salado, ácido-, y según fue pasando el tiempo y mis sentidos ganaban en agudeza, llegué a captar el sabor de cada página, de cada frase y, finalmente, de cada palabra: todas traían consigo una ordenación de imágenes, represntaciones mentales de cosas que yo desconocia por completo, dad mi limitada experiencia del llamado mundo real: rascacielos, puertos, caballos, caníbales, un árbol florecido, una cama sin hacer, una mujer ahogada, un muchacho volador, una cabeza cortada, siervos de la gleba que levantan la cabeza al oir el aullido de un idiota, el silbido de un tren, un río, una balsa, el sol entrando al sesgo en un bosque de abedules, la mano que acaricia un muslo desnudo, una choza en la jungla, un monje que se muere."
21/02/08
Peliculas sobre libros
FAHRENHEIT 451.
Ano de producción: 1966.
Duración: 98 minutos.
Dirixida por FranÇois Truffaut.
Baseada na novela de Ray Bradbury.
Ray Bradbury é autor tamen de "Cronicas marcianas", "As douradas manzás do sol", "O viño do estio" e "Remedio para melancólicos".
Interpretada por Julie Christie, Oskar Werner, Cyril Cusak, Antón Diffring, Jeremy Spenser e Alex Scott.
Fahrenheit 451 (233º centigrados) é a temperatura a que arde o papel dos libros. Inspirou o documental de Michael Moore do mesmo nome.
Julie Christie enfróntase ao reto de interpretar dous papeis: o de Linda, a hedonista e conformista esposa de Oskar Werner, e a Clarissa, o seu rebelde amante e coleccionista de libros.
Montag (Oskar Werner), un disciplinado bombeiro encargado de queimar os libros prohibidos polo goberno, coñece a unha revolucionaria mestra que se atreve a ler. De súpeto atópase transformado nun fugitivo, obrigado a escoller non só entre dúas mulleres, senón entre a súa seguridade persoal e a súa liberdade intelectual.
19/02/08
Preparamos a visita de Fran Alonso
O pasado xoves 7 de Febreiro, os que puidemos do club de lectura celebramos unha sesión preparatoria da visita de Fran Alonso do día 14 para falarnos da súa obra "Cartas de Amor". Participou tamén neste coloquio como invitada a Vicedirectora e profesora de galego Marisa Andrade.
Comezamos falando do estilo das cartas, do estrano que resulta que estean escritas por un home pero todas as protagonistas sexan mulleres. Abordamos temas como a emigración, o racismo... e principalmente da situación das mulleres, sobre todo cando non disfrutan de independencia económica que lles permita non ter que soportar situacións de inxustiza ou de maltrato físico ou psíquico. Quedamos de trasladarlle ao escritor algunhas preguntas sobre como abordou estes temas.
Entrevista a Iris Darriba
Iris Darriba é a autora dunha curtametraxe de animación a plastilina acompañada pola música do Señor dos Anéis. Iris, alumna do Ies Alexandre Boveda, xa comenzara fai anos a colaborar en concursos de ilustración que organizaba a biblioteca do instituto. O seu talento evidente, veuse agora ben recoñecido no Teatro Rosalía de Castro da cidade da Coruña. Moitos alumnos galegos puideron disfrutar xa desta proxección didáctica.
- ¿Cando a veremos nós?
- Pois é algo difícil por que a obra eu non a teño. Teño os fotogramas sen montar.
- ¿Recordas cando empezaches a interesarte por este tipo de actividades?
- Foi en 4º da ESO por un traballo que tiven que facer cun amigo. Había que facelo por escrito ou por vídeo, decidín encangarme de facer unha pequena presentación. Curta e pequena.
- ¿É difícil entrar neste mundo?
- Eu aínda non entrei! –risas- pero bueno, sí.
- ¿Consideras as actividades que organiza a biblioteca axudáronte en algo?
- Si, por que estar con xente creativa axuda a facer cousas.
- Na entrevista de Faro mencionan “e cunha enerxía e madurez quizáis un pouco sorprendente nunha alumna de segundo de bacharelato.... ” crees que a xente da túa idade é desinteresada ou pouco creativa?
- Iso depende de cada persoa, pero polo xeral a xente da nosa idade pasa olímpicamente de todo- máis risas.
- ¿Estás ti no grupo dos creativos?
- Si- xesto divertido.
- Foi sorte, casualidade ou destino merecido que che ofreceran este traballo?
- Casualidade. Eu coñezo o mozo que tiña que facer este traballo, entón el como vira un traballo meu decidiu aceptarme. Propoñerme o curto.
- O Señor dos aneis, ¿e unha das novelas máis importantes do século XX, que sentes?
- Moi friki! –risas- o certo é que fíxeno como me deu a gana por que dixenme “Cómo é Gandalf?” Vai a cabalo branco, coa súa capa e demáis cousas… “Pois vou poñerlle o que me dea a gana” entón o vestín con un gorro hortera e un cabalo medio pirado… e dicir, fixen o meu propio Gandalf.
- Cando a Sinfónica acompañou a túa obra, ¿qué sentiches?
- Estaba sentada no palco e tiña toda a pantalla diante e a orquestra debaixo. Foi impresionante e estaba impaciente por que o puxeron ó final e estaba todo o rato “¡Ai Deus que non o van a proxectar!”. O final foi máxico ver o meu traballo exposto diante de centos de persoas e os nenos murmuraban “Buaaa… plastilina!”
- Finalmente, por insitencia de Beni, ¿seguirás colaborando coa biblioteca?
- Pois gustaríame moito seguir colaborando cando me vaia do instituto. Téñolle cariño, levo moito tempo, fun das primeiras colaboradoras.
- Moitas grazas Iris, xa tes dous admiradores.
- Na entrevista de Faro mencionan “e cunha enerxía e madurez quizáis un pouco sorprendente nunha alumna de segundo de bacharelato.... ” crees que a xente da túa idade é desinteresada ou pouco creativa?
- Iso depende de cada persoa, pero polo xeral a xente da nosa idade pasa olímpicamente de todo- máis risas.
- ¿Estás ti no grupo dos creativos?
- Si- xesto divertido.
- Foi sorte, casualidade ou destino merecido que che ofreceran este traballo?
- Casualidade. Eu coñezo o mozo que tiña que facer este traballo, entón el como vira un traballo meu decidiu aceptarme. Propoñerme o curto.
- O Señor dos aneis, ¿e unha das novelas máis importantes do século XX, que sentes?
- Moi friki! –risas- o certo é que fíxeno como me deu a gana por que dixenme “Cómo é Gandalf?” Vai a cabalo branco, coa súa capa e demáis cousas… “Pois vou poñerlle o que me dea a gana” entón o vestín con un gorro hortera e un cabalo medio pirado… e dicir, fixen o meu propio Gandalf.
- Cando a Sinfónica acompañou a túa obra, ¿qué sentiches?
- Estaba sentada no palco e tiña toda a pantalla diante e a orquestra debaixo. Foi impresionante e estaba impaciente por que o puxeron ó final e estaba todo o rato “¡Ai Deus que non o van a proxectar!”. O final foi máxico ver o meu traballo exposto diante de centos de persoas e os nenos murmuraban “Buaaa… plastilina!”
- Finalmente, por insitencia de Beni, ¿seguirás colaborando coa biblioteca?
- Pois gustaríame moito seguir colaborando cando me vaia do instituto. Téñolle cariño, levo moito tempo, fun das primeiras colaboradoras.
- Moitas grazas Iris, xa tes dous admiradores.
Por Juan Carballo e Pablo Carrera.
07/02/08
X. L. MÉNDEZ FERRÍN.- PERCIVAL e outras historias.
A cancela.
Todo o que vou escribir arastora pasóu porque il -O. Phea, obreiro- tivo que, ano tras ano, perante dazaoito, facer o mesmo camiño, pola mesma estrada, e dacabalo da mesma bicicleta. Se il non fora obreiro e non vivira no arrabaldo gris, a carón da estrada -de piche- non tería que ter percorrido endexamáis o anaco de estrada que está limitado pola porta da súa casa e pola porta da súa fabrica. Por isto de tanto ir á fábrica e de tanto vir -sempre o mesmo alcipreste, coma un coitelo- pasoulle todo o que lle pasóu. Foi asín:
O. Phea penduróu do cadro da bicicleta a pota co xantar, ben envolta en papés de xornal. Miróu pra os zocos mollados e pra o ceo azul, sorríu e pensóu:
- Qué sorte teño! Hoxe non chove, que onte púxenme coma un pito...
Despois xa ía a pedalear de vagariño -que é como andan os traballadores en bicicleta- pola estrada asfaltada. E, súpeto, o alcipreste da dereita. Il chasqueóu a língoa e coidóu pra sí que era unha vergonza que os alciprestes non se puxeran de ves en cando ao revés, por variar. Seguíu a andar e chegóu a fábrica, como chega sempre, despóis da casiña arruinada, do aserradeiro, do xardín raquítico...
Outro día calquera O. Phea voltóu a montar na bicicleta. Ia de mal humor, rifara coa muller. Xa meiado o camiño dixo:
- ¡Que noxo!
Dixo isto porque, ao dar precisamente aquela volta, tiña que atopar o muro baixo que, anos atrás, estaba espido e que, agora, comenzaba a estar espido outra vez, coa morte do gran pé de edra -de aquil pé que non deixara que o sol lambese as pedras do muro perante oito veraos-. Precisamente agora..., ao dar volta, tiña que atopa-lo muro baixo de sempre. Pero ... -O. Phea freóu e puxo a chanca esquerda no piche- alí non estaba xa o muro.
- ¡Pero se aínda estaba onte...!
É o mesmo, hoxe non estaba alí o muro. Estaba, si, onte, pero hoxe non estaba alí o muro. E, no seu sitio, habia unha estradiña estreita, de area branca, firme e calcada; polas beiras, o grande aucalito repetía cen veces a imaxe da súa especie.
-¿Aónde irá a estradiña? ¿Quén a faría?
Pola noite O. Phea escribiulle ao seu fillo unha carta. Xa lle tiña escrito moitas, pero debéranse perder todas porque il -o fillo de O. Phea- non contestara a ningunha. Decía asín a carta:
"Querido fillo:
Hoxe fun ao traballo e non atopéi a muradella da edra. Non sei como agora hai alí unha estradiña moi feita e moi xeitosa. Cando ti eras pequeno gostábache moito xogar na estrada, i eu non che deixaba, polo dos coches. Por iso lembreime de que se ti foras pequeno i estiveras eiquí, eu habíate levar pra que xogaras na...".
O. Phea rachóu o papel. A súa muller berráralle dende a cama:
- Vente deitar..., ¿oes? ¡Estas a gastar un mundo de lús pra nada!
Foron tres días que o obreiro paróu a bicicleta dediante da estradiña, e foron tres os días que o obreiro pasóu a coidar aónde iría a estradiña de area que por diante morría en dúas paralelas de eucalitos, e por trás... ¿Onde morría por trás? Decidíu sabelo ao carto día. O. Phea torcéu decididamente, e pedaleóu polo medio das fías de aucalitos. Istes eran outos, cada vez máis outos e a lús era por vegadas menos. O obreiro pedaleaba arelante, con forza, tiña que sabe-lo fin..., o fin da estradiña. E, a un relanzo, abríuse o fin: unha cancela. Si -O Phea freóu súpeto- non era máis nada. Unha cancela vella e podre. As madeiras cruzabanse sen s
Todo o que vou escribir arastora pasóu porque il -O. Phea, obreiro- tivo que, ano tras ano, perante dazaoito, facer o mesmo camiño, pola mesma estrada, e dacabalo da mesma bicicleta. Se il non fora obreiro e non vivira no arrabaldo gris, a carón da estrada -de piche- non tería que ter percorrido endexamáis o anaco de estrada que está limitado pola porta da súa casa e pola porta da súa fabrica. Por isto de tanto ir á fábrica e de tanto vir -sempre o mesmo alcipreste, coma un coitelo- pasoulle todo o que lle pasóu. Foi asín:
O. Phea penduróu do cadro da bicicleta a pota co xantar, ben envolta en papés de xornal. Miróu pra os zocos mollados e pra o ceo azul, sorríu e pensóu:
- Qué sorte teño! Hoxe non chove, que onte púxenme coma un pito...
Despois xa ía a pedalear de vagariño -que é como andan os traballadores en bicicleta- pola estrada asfaltada. E, súpeto, o alcipreste da dereita. Il chasqueóu a língoa e coidóu pra sí que era unha vergonza que os alciprestes non se puxeran de ves en cando ao revés, por variar. Seguíu a andar e chegóu a fábrica, como chega sempre, despóis da casiña arruinada, do aserradeiro, do xardín raquítico...
Outro día calquera O. Phea voltóu a montar na bicicleta. Ia de mal humor, rifara coa muller. Xa meiado o camiño dixo:
- ¡Que noxo!
Dixo isto porque, ao dar precisamente aquela volta, tiña que atopar o muro baixo que, anos atrás, estaba espido e que, agora, comenzaba a estar espido outra vez, coa morte do gran pé de edra -de aquil pé que non deixara que o sol lambese as pedras do muro perante oito veraos-. Precisamente agora..., ao dar volta, tiña que atopa-lo muro baixo de sempre. Pero ... -O. Phea freóu e puxo a chanca esquerda no piche- alí non estaba xa o muro.
- ¡Pero se aínda estaba onte...!
É o mesmo, hoxe non estaba alí o muro. Estaba, si, onte, pero hoxe non estaba alí o muro. E, no seu sitio, habia unha estradiña estreita, de area branca, firme e calcada; polas beiras, o grande aucalito repetía cen veces a imaxe da súa especie.
-¿Aónde irá a estradiña? ¿Quén a faría?
Pola noite O. Phea escribiulle ao seu fillo unha carta. Xa lle tiña escrito moitas, pero debéranse perder todas porque il -o fillo de O. Phea- non contestara a ningunha. Decía asín a carta:
"Querido fillo:
Hoxe fun ao traballo e non atopéi a muradella da edra. Non sei como agora hai alí unha estradiña moi feita e moi xeitosa. Cando ti eras pequeno gostábache moito xogar na estrada, i eu non che deixaba, polo dos coches. Por iso lembreime de que se ti foras pequeno i estiveras eiquí, eu habíate levar pra que xogaras na...".
O. Phea rachóu o papel. A súa muller berráralle dende a cama:
- Vente deitar..., ¿oes? ¡Estas a gastar un mundo de lús pra nada!
Foron tres días que o obreiro paróu a bicicleta dediante da estradiña, e foron tres os días que o obreiro pasóu a coidar aónde iría a estradiña de area que por diante morría en dúas paralelas de eucalitos, e por trás... ¿Onde morría por trás? Decidíu sabelo ao carto día. O. Phea torcéu decididamente, e pedaleóu polo medio das fías de aucalitos. Istes eran outos, cada vez máis outos e a lús era por vegadas menos. O obreiro pedaleaba arelante, con forza, tiña que sabe-lo fin..., o fin da estradiña. E, a un relanzo, abríuse o fin: unha cancela. Si -O Phea freóu súpeto- non era máis nada. Unha cancela vella e podre. As madeiras cruzabanse sen s
Séchu Sende
Xosé Luis Gonzaléz Sende naceu en Padrón en 1972.
2003 premio Blanco Amor de novela con "Orixe".
2007 publica o libro de relatos "Made in Galiza"
Made in Galiza é un libro de historias orixinais como cada unha das persoas e dos pobos que coñecemos ou soñamos: únicos
2003 premio Blanco Amor de novela con "Orixe".
2007 publica o libro de relatos "Made in Galiza"
Made in Galiza é un libro de historias orixinais como cada unha das persoas e dos pobos que coñecemos ou soñamos: únicos
MADE IN GALIZA. Sénchu Sende
O CABALO E A NÉBOA
O cabalo era gris e agardaba por min. Cando cheguei ao río, atrás viña a morte cun xersei arco da vella e un machete na man. Tres libélulas negras volvéronse azuis, eu subín ao cabalo manso como a néboa e entramos no río para cruzar a corrente. O cabalo mollado brillaba como un ferro e a morte na ribeira miroume con ira. Exclamou o meu nome coa estridencia dun porco e eu avancei devagar de cara á liberdade. Vin tres mulleres chorar na beira de enfronte, e entre elas estaba a muller que eu amo. O noso amor é máis forte que o amor dos soños. Choraba o meu nome vestida de azul, alongando as mans como ao deitarnos xuntos, e arrincábase o pelo como se estivese louca. Eu lembrei a lenda do cabalo de néboa e o cabalo fitoume por un ollo de sangue; a súa pel prateada transformouse en brétema, pola metade fendeu e disipouse no río no brumeiral na néboa no val da morte. Atoparon o meu corpo aboiando ao pé do arco iris.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
