Foi o luns antes da semana de carnaval cando tivemos a sesión sobre esta obra de Antonio Tabucchi. Eran os días nos que os cidadáns, fartos, se sublevaban contra as ditaduras dos países árabes: Túnez, Exipto... E nós xuntámonos coma sempre para xantar no instituto. E para falar de literatura e do que xurdise...
E por aí foron os tiros. A obra, Afirma Pereira, deunos pé para falar das ditaduras pasadas e presentes, e para discutir se o que estaba sucedendo era produto dunha certa manipulación dos cidadáns polo control dos recursos petrolíferos ou se, como no caso de Pereira, había unha rebelión certa contra os tiranos do mundo. E permitiunos abrir unha porta á esperanza: tamén as persoas coma Pereira, heroes anónimos e anódinos, cunha vida monótona e afastada de calquera compromiso, poden, chegado o momento, arriscalo todo por unha idea.
E gustounos iso precisamente. Que Pereira, coma nós, tamén podía axudar a cambiar o mundo. E que aínda hai esperanza.
E por aí foron os tiros. A obra, Afirma Pereira, deunos pé para falar das ditaduras pasadas e presentes, e para discutir se o que estaba sucedendo era produto dunha certa manipulación dos cidadáns polo control dos recursos petrolíferos ou se, como no caso de Pereira, había unha rebelión certa contra os tiranos do mundo. E permitiunos abrir unha porta á esperanza: tamén as persoas coma Pereira, heroes anónimos e anódinos, cunha vida monótona e afastada de calquera compromiso, poden, chegado o momento, arriscalo todo por unha idea.
E gustounos iso precisamente. Que Pereira, coma nós, tamén podía axudar a cambiar o mundo. E que aínda hai esperanza.
E gustounos Lisboa e Portugal, tanto que decidimos ler poesía dun portugués que aparece citado varias veces na obra, Fernando Pessoa. Ese será o noso próximo autor, e leremos Poesía completa de Alberto Caeiro.
Ultimamente as fotos saen fatal, así que disculpade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario