13/11/12

O principiño e Matilda

O pasado luns 29 de outubro tivemos as nosas primeiras sesións cos clubs de lectura. No club de 1º ESO lemos Matilda, de Roal Dahl, edición en galego. Esta primeira sesión serviu para coñecernos, pois xuntámonos 30. Foi unha sesión moi divertida, pois a todo o mundo lle gustou o libro (para algún incluso era o seu favorito) e houbo numerosas intervencións comentando todo tipo de anécdotas, polo que o moderador case non tivo que intervir, nada máis que ao final para facer un pequeniño cuestionario que supoñía unha especie de concurso de lectura,  de respostas rápidas para comprobar o grao de implicación coa lectura. Non fixemos fotos da sesión pois aínda había dúbidas acerca de quen tiña autorización para saír nas fotos.
A mediodía, na hora da comida, quedamos co grupo de 2º ciclo (34 participantes), ao redor de O principiño. Para moitos era a primeira vez que quedaban a comer, e isto foi para eles un aliciente. A verdade é que puidemos escoitar opinións moi meditadas e acertadas acerca dos múltiples temas que propón o libro, pero sobre todo acerca da amizade e os vínculos, e todos nos sentimos moi a gusto formando parte dese vínculo que crea o club. Tamén aproveitamos para constituír as patrullas lectoras que se encargarán de ir ler polas aulas en determinadas datas.
As nosa próximas lecturas serán Proxecto bolboreta, de Andrea Maceiras, para 1º ESO, e Farenheit 451, de Ray Bradbury, para 2º ciclo.

16/06/12

Vaiche boa!

A derradeira sesión cos do primeiro ciclo foi o día 21 de maio, e a obra un libro de relatos de Paul Jennings, Vaiche boa! Foi a obra que máis gustou do curso, pola maxia, o humor, os nenos protagonistas, as paisaxes tan similares ás nosas, unha serie de trazos que fixeron sentir a obra como moi próxima. Cada un interveu para dicir cal era o relato que máis lle gustara e as razóns. Leváronse a palma dous, o do home que morreu no retrete e o de CBV (crema de bosta de vaca),  e foi ese un dos motivos máis comentados, o ambiente escatolóxico da maioría dos relatos, que por si mesmo xa nos sitúa no plano humorístico.
 Pero tamén houbo lugar para a xustiza, a melancolía, as relacións familiares, e, como non, os chistes. Deixounos moi bo sabor de boca esta experiencia co alumnado de primeiro ciclo, agradecendo sempre a boa disposición e as vosas intervencións, máis ou menos acertadas, pero sempre respectuosas e sinceras.
                
Coa incertidume acerca do que pasará no próximo curso, por si acaso, deixamos o blog aberto para que no futuro vos poidades facer cargo del.

03/06/12

ENTREVISTA A TERESA PORTELA

No mes de marzo, Paloma e Julia realizaron esta entrevista a Teresa Portela, campioa do mundo de piragüísmo e a galega con maior número de participacións nos Xogos Olímpicos.

ENTREVISTA
P- Como te iniciaches no piragüismo?


R- Aos nove anos, por diversión. A verdade é que o colexio no que estudaba estaba cerca do club e da praia. Chamoume a atención o feito de poder quedar coas amigas no verán, ir á praia e probar o kayak.

P- Segues pertencendo ao mesmo club?

R- Si. Desde os nove anos no Club de Mar Ría de Aldán e ata hoxe. Son xa vinte anos.

P.- Cando te decataches de que o piragüismo era un deporte de futuro para ti e non só unha diversión?

R- Penso que tomei conciencia aos dezaoito anos, xa sendo senior, cando entrei no equipo nacional. Como dicía, aos nove anos comecei por quedar coas amigas e pasalo ben. Empezou a dárseme ben, a ir a competicións, a gañar e a gustarme cada vez máis. As vitorias fóronme motivando e no 2001 chámanme para o equipo nacional e fun ao meu primeiro mundial senior. Dende ese instante comecei a darlle prioridade ao piragüismo.

P- Lembras a sensación ao gañar o primeiro campionato nacional ou europeo?

R- Non lembro o primeiro que gañei, pero si que foi moi especial cando, aínda sendo xuvenil, quedei segunda no meu primeiro campionato de Europa K1 500. Tamén supuxo unha satisfacción enorme cando en Sevilla, no 2005, gañei o campionato do mundo. Ir a unha competición deste calibre e gañar faite pensar en todos os días de adestramentos e sacrificios e en que por fin acadas unha recompensa a tanto esforzo.

P - Cantos campionatos europeos e mundiais levas gañados?

R- Podo dicirvos que aos dezasete anos fun ao campionato do mundo e quedei cuarta en K1 500. Con dezaoito fun segunda de Europa xuvenil, no 2000. Axiña chegou o campionato nacional xuvenil e gañei. Aos quince días participei no Master nacional absoluto que tamén gañei e conseguín a praza para os Xogos Olímpicos de Sidney. Para min, ese ano, o de 2º de bacharelato, foi moi complicado nos estudos, pero conseguín rematalos e ademais vinme recompensada coa prata en Europa e coa asistencia a Sidney. A partir de aí asistín todolos anos ao europeo e ao mundial, e nos anos que non había mundial asistín aos Xogos Olímpicos.

Gañados? dous campionatos do mundo en K1 200, catro de Europa en K1 200, ademais dun segundo e un terceiro posto nesa distancia.

Sei que eses datos están na wikipedia, pero están errados: unha vez un escritor que ía facer un libro sobre mulleres olímpicas pediume os datos sobre as medallas e creo que contara trinta. Cando me retire farei ben a conta.

P- É moi duro manterse a ese nivel e con tanta competitividade?

R- Evidentemente. Chegar arriba, estar entre as oito mellores do mundo ano tras ano require moito adestramento. Manterse esixe moito esforzo, primeiro para chegar e despois porque ano a ano están tamén as rivais e sempre vai aparecendo xente nova, polo que cada vez son máis obstáculos a superar.

P- Polo que comentaches, a cantas cousas tiveches que renunciar para poder participar e adestrar?

R- Sempre hai que renunciar a algo, pero se é algo que che gusta sempre vai ser prioritario. Para as demais cousas é cuestión de buscar o momento. Para min agora este é o meu traballo, e aínda que me gusta saír con amigos, agora mesmo non podopensar en saír polas noites sabendo que teño adestramentos, que teño que descansar para estar ben ao día seguinte. Para quedar coas amigas teño que buscar o memento axeitado. Penso que esa é a clave, pódese facer de todo pero cada cousa no seu momento.

P- Cales son os teus máximos apoios?

R- Sen dúbida a miña familia e o meu marido, pero tamén o meu adestrador, porque á hora de adestrar sempre está ben ter un reforzo. Tamén as amigas coas que adestro, porque me fan mellorar. En realidade todas as persoas das que estou rodeada conseguen que me sinta ben física e animicamente.

P- Tes algún referente, no teu deporte ou noutros, que che sirva para manter a competitividade?

R- A verdade é que nunca fun de ter ídolos, pero si que admiro a outros deportistas que chegan ao máximo, como Rafa Nadal. Cando conseguen eses resultados sabes o sacrificio e o traballo duro polo que tiveron que pasar, e entón valóralo e admíralo. Pero se me preguntas se hai alguén en quen sempre me vexa reflectida, diríache que non.

P- En cantos xogos Olímpicos participaches?

R- En tres: Sidney 2000, Atenas 2004 e Pekín 2008. Agora veño de conseguir a praza para Londres, pero aínda teño que pasar un control en España para confirmar se vou eu ou non. Se finalmente asisto a Londres, serían os meus cuartos Xogos.

P- Cal deles é o que mellor lembras, a cidade na que mellor te sentiches?

R- Foron diferentes. En Sidney tiña dezaoito anos e foi algo que non imaxinaba a principio de temporada, xa que o meu obxectivo era o campionato de Europa xuvenil, pero gañei o campionato nacional e de repente tiña praza para Sidney. Foi unha alegría enorme asistir, pero non me esixía conseguir un gran posto, pois para min xa era un logro estar. Tal vez por iso gocei moito da experiencia de estar nunha vila olímpica e compartir un soño con outros deportistas.
En Atenas xa vivira a experiencia e fun máis a acadar un obxectivo deportivo. Conseguín dous diplomas olímpicos, dous quintos postos en K4 500 e K2 500.
En Pekín intentei acadar medalla, pero non puido ser, quedei con outro quinto posto.
Sobre as cidades, sidney encantoume, coñecer Australia foi marabilloso. De Atenas case non vin nada, porque as instalacións de piragüismo estaban a cincuenta KM da vila olímpica. Pero de todas as cidades saquei algo positivo.

P- Como se vive nunha vila olímpica? Fas amizades con outros deportistas?

R- As vilas olímpicas son enormes, nelas hai todo o que pode haber nun pobo grande: os edificios nos que vivimos, transporte, centros de ocio, perruquerías, etc. Os españois estamos todos no mesmo recinto e é cos que coincidimos cando estamos na vila. Pero os horarios non che permiten facer amizades, xa que cadaquén está centrado no seu deporte. Coincides nas comidas e pouco máis.

P- Cantas horas diarias adestras?

R- Hai semanas de moito adestramento, pero tamén é importante o descanso para non chegar a un punto de fatiga a partir do cal non podes mellorar. Hai semanas de cinco horas diarias, pero cando se achega a competición descansamos un pouco máis.

P- Canto duran os teus períodos de vacacións?

R- Adestro durante once meses e descanso un. Teño un mes de vacacións cando remata o mundial ou os Xogos, que adoita coincidir co mes de setembro. Cando chega ese momento estou todo o mes sen facer nada, e menos remar.

P- Sabemos que vas pola túa segunda carreira universitaria. Como o compaxinas?

R- Teño que facer números. A miña prioridade é o piragüismo, porque ademais teño unha beca que me permite dedicarme en exclusiva a isto, e os estudos pasan a un segundo plano. Se teño competición e exame, doulle prioridade á competición, pero ao final é cuestión de organizarse. Se un quere, está claro que pode. Se a carreira dura tres anos e a fago en catro, tampouco pasa nada. Hai que buscar o tempo. Evidentemente estase mellor descansando sen facer nada que estudando, pero é obvio que se queres sacar a carreira hai que estudar e sacar o tempo de onde non o hai.

P- Despois de telo gañado case todo, a túa meta futura cal é?

R- O meu obxectivo e o meu soño é acadar unha medalla nos Xogos Olímpicos, pero está moi complicado. Agora mesmo hai moitas rivais e moi fortes. Todo o mundo quere o mesmo e, para un piragüista polo menos, os Xogos son o máximo ao que podemos optar. Todos loitamos polo mesmo e só hai tres medallas, así que está complicado. Pero ben, eu estou adestrando con esa ilusión e con gañas de intentalo

P- En cuestión de éxitos, cres que se valoran máis os masculinos?

R- A verdade é que moitas veces me teñen feito esa pregunta, pero penso que non. Creo que ao final, polo menos no meu caso, cando tiven un éxito ou conseguín unha medalla, tivo bastante repercusión, tendo en conta que este é un deporte minoritario. Por suposto que non é o mesmo que co fútbol ou tenis. Penso que a valoración ten máis que ver coa repercusión social do deporte que co feito de ser ou non muller. No caso do piragüismo nunca sentín que se lle restase importancia aos éxitos por ser muller.

P- Que consellos lles darías aos xoves que se inician neste deporte?

R- Que o pasen ben. Cando un é novo debe empezar por pasalo ben. Máis adiante o tempo dirá se segues para arriba ou non. Se un vai destacando xa se encargan os adestradores de coidalo. A partir dese momento comeza a disciplina, o saber priorizar, curtir a técnica, saber adestrar e descansar. Pero para empezar, trátase simplemente de pasalo ben practicando deporte.

P- Que outras afeccións tés?

R- Gústame ler. Ás competicións sempre levo un par de libros. Faime desconectar, entretenme. Gústame meterme nos libros e entretéñome moito lendo.

P- Que ten a Ría de Aldán para que saian de aquí tantos campións e campioas?

R- Pois non o sei, pero é verdade que poucos poden dicir que un pobo coma este teña sacado tantos talentos: David Cal, Carlos Pérez, os dous medallistas olímpicos. Penso que é un feito anecdótico, pero non creo que no mesmo equipo nacional de piragüismo doutros países teña saído tanta xente do mesmo pobo. Non teño explicación.

P- Esperamos verte no verán xa con medalla. Moitas grazas pola entrevista.

R- Moitas grazas a vós.

Nota: finalmente, no mes de maio Teresa conseguiu a clasificación para os seus cuartos xogos olímpicos.

25/05/12

O mercader de Venecia e Alba de Montnegre

O pasado luns 14 de maio quedamos de facer a última sesión do curso do Club de Lectura e, para algúns, a derradeira. Como sempre, para xantar e falar de literatura.

Optamos esta vez, porque así o quixeron os alumnos, por ler unha obra dos clásicos, e foron eles os que elixiron O mercader de Venecia, de Shakespeare. Vimos tamén algúns momentos da magnífica interpretación que do xudeu Shylock fai Al Pacino na película homónima, para distinguir o teatro lido e as versións interpretadas. E, claro, falamos de racismo e de xenofobia. E repasamos os cambios da historia e comparámolo co presente. E vimos que, tristemente, non variou moito nada. Que as cousas seguen case igual.

Como xuntamos aos rapaces máis noviños, propuxémoslles o mesmo tema, pero nun libro máis asequible, Alba de Montnegre, de Luz Álvarez García,  Premio Lazarillo 2007. E concluímos o mesmo, neste caso engadido coa utilización do racismo para xustificar intereses económicos. Tamén moi habitual.

Pero era un día especial. Diciamos, a derradeira sesión para algúns dos nosos lectores. Porque Marta, Inés,
Sofía, Yago e Paloma, uns rapaces que nos acompañaron desde primeiro de ESO, que estiveron participando de maneira entusiasta en toda canta actividade se lles propuxo , despedíanse despois destes seis anos. Remataban segundo de bacharelato (con moito éxito, por certo. Tres delas con Matrícula de Honra ). E nós queriamos convertelos nos protagonistas do día. Porque foron bos lectores e lectoras. Porque foron dinamizadores do centro. Porque son colaboradores, idealistas, comprometidos, solidarios, interesados, críticos... Porque nestes tempos en que o ensino público sofre todo tipo de afrentas, eles son o exemplo do bo facer. E porque depositamos neles a nosa esperanza, a utopía de que estes, e outros coma eles, consigan a utopía dun mundo mellor, máis xusto e máis solidario. Mil grazas.

Aprendemos moito con eles e botarémolos de menos.

24/04/12

“Onde o mundo se chama Celanova”, Ruta literaria 2012

Baixo este título do autor celanovés Celso Emilio Ferreiro, o club de lectura do I.E.S Alexandre Bóveda conmemora o centenario do seu nacemento, adentrándose outro ano máis no círculo biográfico e literario dun dos poetas que marcaron o rumbo da nosa historia, non só literaria, senón tamén lingüística, política e social.


Nun segundo plano, mais non por elo menos importante, acollemos na nosa visita a un dos piares do que agora entendemos por Galicia: Curros Enríquez, autor do Rexurdimento que, xunto con Pondal e Rosalía (cada ún aportando a súa visión persoal), deron un significado propio a nosa lingua e cultura, renovando así aquel antigo esplendor do medievo, daquela xa esquecido.



Deixando a un lado as clases de literatura, procedo co desenvolvemento da crónica:

Con motivo do centenario do nacemento de Celso Emilio Ferreiro, o club de lectura realizou o pasado día xoves 12 de abril, unha ruta literaria a través dos lugares que marcaron a vida e a obra do autor, aproveitando de paso para facer unha visita ao pobo de Vilanova dos Infantes, e dando por terminada a viaxe cun relaxante baño nas termas de Outariz, en Ourense.


Tras case dúas horas de viaxe dende Vigo, o autobús deténse en Celanova. Alí, o primeiro que nos vén á mirada non é outra cousa que o portentoso mosteiro de San Salvador, centro neurálxico sobre o que se vertebrou a cidade, sendo no século XIX reconvertido en concello e instituto. Unhas poucas rúas máis adiante, chegamos ao que nun tempo foi a vivenda de Curros Enríquez, agora reconvertida na fundación do mesmo nome


A “Fundación Curros Enríquez” foi unha das iniciativas que fraguou logo dunha serie de tentativas en base a súa rehabilitación e posterior utilización que, por unhas ou por outras, non se levou a cabo ata os derradeiros anos do século XX. Así, na primeira década do século XXI finalízase a restauración e musealización deste complexo, destinado a achegara os seus visitantes o mundo sobre o que Curros, Celso Emilio e outros autores de Celanova (ou próximos a ela) se moveron, determinando as súas vidas e obras. Nesta primeira parada, tal e como manda a tradición, recitamos os textos preparados para a ocasión: “Cantiga”, de Manuel Curros, e “Irmaus”, de Celso Emilio, coa compañía do alumnado do IES de Maceda.


Nesa hora que durou a visita ao edificio, dous guías da Fundación achegáronnos ás vidas dos autores baixo aquelas paredes de pedra, guiándonos por entre a súa historia e o seu contido.


A nosa seguinte parada foi o mosteiro anteriormente mencionado de San Salvador. Nun primeiro, visitao brigada á monumental igrexa de estilo barroco, distribuída nunha base de cruz latina, con teito abovedado, e coroada nunha cúpula, baixo a cal se sitúa o altar, encabezado por un asombroso retablo, que ao igual que o conxunto da construcción, non deixa indiferente a nadie.


Tras visitar o mosteiro, a penas albiscar un pouco do claustro e facer unha lectura de “Non”, xunto ao busto de Celso Emilio, rematamos a visita a Celanova coa lectura de dous poemas de ambos autores: “Mirando ao Chau”, e “Nocturnio”, ante a atenta mirada do monumento currosiano, na praza do seu mesmo nome.


Tras dúas horas de visita, o bús lévanos cara a vila de Vilanova dos infantes, lugar de referencia na obra de Curros, pois é alí onde repousa aquela virxe ao que o autor dedica unha das súas obras: “A Virxe do cristal”.


Nesta vila descansa a Torre da Homenaxe, antiga testemuña do que antes fora un castelo medieval do século XI, pero que tras a revolta irmandiña quedou reducido ao dito. Nela, unha guía amosounos a través de paneis informativos a historia do lugar: Dende o asentamento celta en Castromao, pasando pola convivencia celta-romana, ata a descrición da forma de vida na comarca no século XIX.


Tras a visita á torre, o anuncio do xantar foi acollido con gran alegría. Mais o xantar era cousa duns minutos, pois cumpría pasar un rato cos amigos botándolle unha ollada á vila e desconectando do estrés urbano.


Pero non podía faltar nunha viaxe a Ourense a visita das súas fontes termais, situadas á beira do río Miño. As termas de Outariz fixeron as delicias de todos os alumnos que as disfrutamos, e aínda que as propuxemos para facer alí unha das nosas próximas reunións, parece que non deu o resultado agardado.


Así é todo, Celanova, Celso Emilio, Vilanova, Curros Enríquez e Outariz foron os termos clave para facerdesta ruta literaria 2012 do club de lectura unha boa lembranza, que espero que permaneza presente na nosa memoria cando nun futuro nos lembremos da nosa pasada polo Alexandre Bóveda, pois agora somos poucos os que vemos nesta viaxe a sentencia da nosa traxectoria polo club (deixamos o insti este ano), mais espero que tamén fora para moitos o inicio dunha apaixoante aventura cara o cosmos literario.


Sen máis, dou por rematada esta crónica, coa esperanza de chegar a ler no vindeiro curso unha nova entrada no blog, a cal me fale do ben que o pasou o club de lectura na rutaliteraria 2013.


Yago Rodríguez Barril

2ºbachB


20/03/12

Comida con "Pel de lobo"

 Sesión do primeiro ciclo o día 19. Foi primeira sesión do primeiro ciclo con comida na biblioteca arredor de Pel de lobo, de Xosé Miranda. Faltaron uns poucos, porque había compromisos do Día do Pai. Aproveitamos para inscribir a todos/as na aula virtual, a través da que teremos un contacto máis fluído. Falamos moito das historias de medo e de licantropía. Situámonos na Galiza rural de principios do seculo XX, sen electricidade, tratando de imaxinar de onde xurden os medos e os contos. Sairon a pasear tamén a Santa Compaña, San Andrés de Teixido e algunhas historias que algúns lembraban "dende pequenos". Tamén se estableceron algunhas comparacións cun famosos lobos crepusculares. En xeral gustou o libro de Xosé Miranda, aínda que comprobamos con certa sorpresa como somos máis propensos a crer nas fantasías americanas que nas nosas propias. Para a próxima sesión cambiaremos de tercio, leremos Vaiche boa!, con moito humor. E quedamos citados para a ruta literaria a Celanova.

18/03/12

Colleita vermella

Esa é a obra de Dashiel Hammet sobre a que tivemos sesión o luns 12. Como xa estaba previsto, primeiro visitamos a exposición sobre novela policial preparada pola biblioteca, fomos percorrendo os paneis e desentrañando as claves do xénero. Isto axudou a comprender moito mellor a lectura. Xa no coloquio, foi a corrupción o tema central e axiña comezamos a falar das conexións da novela negra co cine e a televisión, as series, que parece que despertan paixóns. Rematamos facendo plans de futuro, e adiantando algo do que vai ser a nosa ruta literaria a Celanova e Ourense. Pero iso é outro cantar.



06/02/12

A chave da Atlántida e Lume de Cobiza

Estas dúas obras, de Anxo Fariña e Miguel Anxo Fernández respectivamente, foron o noso punto de encontro nas sesión do luns 30 de xaneiro. A primeira co primeiro ciclo e a segunda co club de maiores. Os de primeiro ciclo viñan preparados nos mitos da Atlántida, gustoulles moito o libro e terán ocasión de compartilo co seu autor, que nos visitará en breve. A segunda obra enmárcase dentro das actividades que neste trimestre temos dedicadas á novela policial, e aínda que non todo foi entusiasmo, puidemos apreciar algunhas das características da novela negra, como a crítica social, a loita contra a corrupción... o que nos levou a algunha discusión interesante sobre a sociedade na que vivimos. Afondaremos máis coa lectura dun clásico: Cosecha roja, de Dashiell Hammett. Darán colofón a esta actividades unha exposición sobre a novela policial e a probable visita de Miguel Anxo Fernández.