O luns 9 de febreiro, mozos e mozas dos clubs de lectura recibiron a visita do escritor Francisco Castro. Foi una sesión conxunta de posta en común co autor, xa que tiñan lidas tres obras del: Chamádeme Simbad, O neno can, e O Corazón da Branca de Neve.
Falou Francisco da importancia da lectura como motor de cambio, de que se fixo escritor para cambiar o mundo e do afortunado que se sinte de facer o que máis lle gusta na vida. Nas súas obras sempre hai reflectido algún aspecto social de relevancia e sobre o que necesitamos reflexionar.
Dinos que escribiu Chamádeme Simbad para contarlle ao seu fillo que a avoa empezaba a ter alzheimer, pero sen dramatismos e dun xeito divertido para que calquera poida comprendelo. E a súa charla transcorría tamén nese ambiente distendido e divertido mentres tocaba temas de fondo calado. Comentounos tamén a experiencia de escribir O neno can a dúas mans con Fina Casalderrey, e o esixente que foi a experiencia e do que supuxo para eles tratar de mostrar a situación precaria da infancia en lugares aos que non lles prestamos atención.
En O Corazón da Branca de Neve fálanos do drama que supón o roubo dun fillo, pero tamén se deixan ver outras perdas que quedan máis ocultas por culpa dos clixés sociais, como é o caso da anorexia. Francisco recórdalles sobre todo ás nenas que non se deixen presionar pola cultura do corpo perfecto.
Na quenda de preguntas, tivo a ben explicar o, segundo o alumnado, precipitado final de O Corazón da Branca de Neve. Explicounos que, sendo una novela por entregas, a súa construción tiña que cumprir uns requisitos: 31 capítulos que non podían pasar dos 3550 carácteres para seren publicados a razón de un capítulo por día. A parte da importante labor de lima, non se podía deixar perder o interese ata o final. Tamén houbo preguntas sobre o título da obra, e a resposta saíu do propio auditorio.
Os rapaces e rapazas que asistiron consideran que é moi simpático e interesante, e que lles fixo pensar ao tempo que lles fixo rir. Ao final, una restra de libros para firmar, algúns xa incluso coa última obra do autor, Tes ata as dez, da que seguramente terá que vir a falarnos no próximo curso.
Falou Francisco da importancia da lectura como motor de cambio, de que se fixo escritor para cambiar o mundo e do afortunado que se sinte de facer o que máis lle gusta na vida. Nas súas obras sempre hai reflectido algún aspecto social de relevancia e sobre o que necesitamos reflexionar.
Dinos que escribiu Chamádeme Simbad para contarlle ao seu fillo que a avoa empezaba a ter alzheimer, pero sen dramatismos e dun xeito divertido para que calquera poida comprendelo. E a súa charla transcorría tamén nese ambiente distendido e divertido mentres tocaba temas de fondo calado. Comentounos tamén a experiencia de escribir O neno can a dúas mans con Fina Casalderrey, e o esixente que foi a experiencia e do que supuxo para eles tratar de mostrar a situación precaria da infancia en lugares aos que non lles prestamos atención.
En O Corazón da Branca de Neve fálanos do drama que supón o roubo dun fillo, pero tamén se deixan ver outras perdas que quedan máis ocultas por culpa dos clixés sociais, como é o caso da anorexia. Francisco recórdalles sobre todo ás nenas que non se deixen presionar pola cultura do corpo perfecto.
Na quenda de preguntas, tivo a ben explicar o, segundo o alumnado, precipitado final de O Corazón da Branca de Neve. Explicounos que, sendo una novela por entregas, a súa construción tiña que cumprir uns requisitos: 31 capítulos que non podían pasar dos 3550 carácteres para seren publicados a razón de un capítulo por día. A parte da importante labor de lima, non se podía deixar perder o interese ata o final. Tamén houbo preguntas sobre o título da obra, e a resposta saíu do propio auditorio.
Os rapaces e rapazas que asistiron consideran que é moi simpático e interesante, e que lles fixo pensar ao tempo que lles fixo rir. Ao final, una restra de libros para firmar, algúns xa incluso coa última obra do autor, Tes ata as dez, da que seguramente terá que vir a falarnos no próximo curso.
E non faltaron as fotos con el, que o propio autor subiu ao seu facebook.
Ningún comentario:
Publicar un comentario